Wiosna

     Ze zwyczajów wiosennych.

    Wiele przemawia za tym, że święcenie palm na tydzień przed świętami ma miedzy innymi znaczenie witania wiosny.

     Palmy ozdabiano kwiatami z kolorowej bibuły, zielonymi gałązkami: jak cis, jałowiec, leszczyna, kopytnik, gałązek wierzby z baziami.

    Po przyjściu do domu z poświęcona palmą, głaskano nią bydło, aby sierść była lśniąca i piękna. Dzieciom dawano bazie do łykania, aby nie chorowały na gardło. Święcone palmy przechowywano za świętymi obrazami w izbie, albo w stajni nad progiem. W razie potrzeby kadzono chorych, obnoszono po polach, aby chronić je od katastrof żywiołowych.

    Na wiosnę gdy pierwszy raz bydło wychodziło w pole okadzano zwierzęta. W niedziele palmową młode pędy wierzbiny i jałowca używano do wzajemnego chłostania się, aby żywotne soki ich pędów zasiliły energią i odpędziły zimową ospałość.

   Tak więc siła tego święta zespolona z przyroda zaczynającą się budzić po zimowym śnie, nie traci swego znaczenia.

  Ale dziś nie myślimy o palmie w ten sposób. Jest ona dla nas przedmiotem, który zabieramy w Niedzielę Palmową do kościoła, 

gdzie zostaje poświęcona. I na tym chyba już koniec.